‘Ik kan het!’ zegt ze trots

Zelfvertrouwen… vertrouwen op jezelf. Iets waarover je best veel hoort de laatste tijd, maar wat is het eigenlijk? Wat houdt het in? Welke vaardigheden heb je daarvoor nodig? Je hebt er tegenwoordig allerlei trainingen voor; weerbaarheidstrainingen zoals rots en water, kanjertraining, het beoefenen van bepaalde sporten of sprankeltraining. Een kind met zelfvertrouwen heeft immers de moed om moeilijke situaties aan te pakken toch? Je kan er niet vroeg genoeg mee beginnen, zeggen deskundigen. Is dit wel zo? Begrijp me niet verkeerd. Ik denk wel degelijk dat de trainingen wat kunnen bijdragen, maar kan het ook anders? Mag ik jullie meenemen?

Wat is zelfvertrouwen?

Zelfvertrouwen is het vertrouwen dat je hebt in jezelf. Het vertrouwen dat je in je hebt, in wat je kan en het vertrouwen dat je hebt om iets nieuws te kunnen leren. Het is een realistische inschatting van je eigen kwaliteiten. Het geloven in jezelf. Zelfvertrouwen is altijd in ontwikkeling. Uit onderzoek is zelfs gebleken dat je zelfvertrouwen blijft stijgen tot de leeftijd van 60 jaar. Tien jaar lang houdt die piek dan aan om lichtjes te dalen als mensen rond de zeventig zijn. Het is een eigenlijk een proces dat je je hele leven doorloopt.

Hoe dan?

Vraag het aan een 4 jarige. Het zal je aankijken alsof het ‘water ziet branden’ en zal je waarschijnlijk de vraag stellen wat zelfvertrouwen is. Vraag het een 7 jarige en het zal zeggen dat je het in je hart voelt (beleving). Vraag het een 10 jarige en het zal reageren met “Ik kan het“ tegen jezelf zeggen’. “In je hersenen moet je het opbouwen en alleen jijzelf kan je dit doen” (beredeneren). Mooi hé, hoe ieder daarop zijn eigen manier woorden aan geeft?

Alles heeft dus met bewustwoording te maken. Bewustwoording van jezelf, bewustwoording in wat je kan en bewustwoording van je omgeving. Dit neemt ook weer onzekerheden met zich mee, want iedere nieuwe situatie brengt weer nieuwe uitdagingen met zich mee en vraagt weer om nieuwe ‘vaardigheden’. Opnieuw leren en opnieuw oefenen. Zullen ze zich onzeker voelen? Jazeker! Is dit erg? Nee! Het helpt juist mee in het ontdekken in wie ze zijn en in wat ze kunnen.

Echter wanneer ze stagneren in het oefenen van deze vaardigheden is het tijd voor wat hulp.

Stagneren? herkenbaar!

Wanneer merk je nu dat je eigen kind stagneert? Op het moment dat het nieuwe uitdagingen/nieuwe situaties meerdere keren en in verschillende situaties uit de weg gaat.

Wanneer kunnen kinderen stagneren in het oefenen van nieuwe vaardigheden?

• Niet weten wat ze moeten doen en hoe ze het moeten doen.
• Ze het een vervelend gevoel geeft en niet weten hoe ze dit bij zichzelf een plekje mogen geven.
• Hij/zij zich niet ‘veilig’ voelt.
• Rekening willen houden met de ander (de ander niet willen terleurstellen).
• Aardig gevonden willen worden door de ander.
• Onrealistische verwachtingen van zichzelf hebben (lat hoog leggen).
• Hij/zij risicomijdend is.
• Mindset bv. ‘ik kan het niet’.
• Door eerdere ervaringen die een negatieve ‘stempel’ hebben gekregen.
• Niet weten wat er komen gaat (eventueel het ‘stokje’ doorgeven aan iemand die het wel kan).

Kortom, onzeker voelen mag! Het gaat er alleen om wat ze ermee gaan doen. Durfen ze uiteindelijk de stap toch te zetten of hebben ze hier hulp bij nodig? Als ze hier hulp bij nodig hebben, ga samen eens ontdekken waar het ‘m nu in zit en vraag je af welke (nieuwe) ‘vaardigheden’ ze hiervoor nodig zullen hebben. Loop dit proces samen door en waar nodig, ondersteun! Maar laat ze het voornamelijk zelf heel veel oefenen. Herken de emoties die erbij gepaard gaan, maar laat ze ervaren dat na een emotie ook een stap gezet kan worden.